Mijn naam is Emily Adams, ik ben Amerikaanse en woon in België met mijn Nederlandse man, Paulus Dominicus. We hebben elkaar in 2003 bij een cursus Shiatsu in Antwerpen ontmoet en ontdekten daar dat onze interesses, talenten en ervaringen elkaar erg goed aanvullen. Onlangs hebben we samen een praktijk aan huis geopend, naast onze andere professionele activiteiten. Paulus heeft zijn eigen klussenbedrijf, en ik heb een biologische webwinkel (onder andere...)
Paulus en ik hebben beiden relatief weinig jaren formele opleiding genoten in de geneeskunst. Ik ben in 1986 afgestudeerd aan Carleton College, waar mijn hoofdvak Geologie was en mijn bijvak Natuurgeschiedenis. Pas in 1998 ontdekte ik dat ik een passie had voor genezende werkzaamheden. Ik heb me toen ingeschreven bij een opleiding voor acupunctuur aan de Academy of Oriental Medicine at Austin, echter ik heb maar een jaar van deze opleiding kunnen voltooien voordat ik met mijn gezin naar Europa verhuisde. Later heb ik meer geleerd over Chineese lichaamskunde in een Chinees universitair ziekenhuis in Chengdu in China en daarna verschillende cursussen gevolgd in alternatieve therapieën. Paulus heeft in Utrecht gestudeerd voor en gewerkt als professionele kok. Later heeft hij verdere studies gevolgd en zijn eigen onderneming gestart als boomchirurg. De Shiatsu cursus die wij samen in Antwerpen hebben gevolgd was zijn eerste formele studie in alternatieve geneeswijzen.
Ik geloof dat onze genezende kracht niet voortkomt uit onze formele opleiding, maar uit onze levenservaring. Paulus en ik zijn beiden ruim 40 jaar jong en hebben beiden verscheidene moeilijke jaren achter ons. Ik geloof erin dat een persoon meevoelend, volwassen en spiritueel bewust kan worden zonder jarenlange pijnlijke ervaringen, maar ik moet bekennen dat pijn een bijzonder grote bijdrage levert aan persoonlijke groei.
Ik heb twee geweldige kinderen uit mijn eerste huwelijk, maar ik heb vele jaren aan serieuze depressies geleden. In mijn strijd om betekenis en vreugde in mijn leven te kunnen vinden heb ik de beslissing genomen om van mijn man te scheiden en mijn ex-man, die nu aan de andere kant van de oceaan woont, de voogdij over mijn kinderen te geven. We waren samen naar Europa gekomen voor zijn baan, en ik had na de scheiding sterk het gevoel dat ik hier moest blijven. Mijn ex en ik gaan nu zeer goed met elkaar om. Paulus en ik hebben hem en zijn nieuwe vrouw meerder keren bezocht, en samen hebben we allemaal heel aardige feestdagen e.d. gevierd. Uiteindelijk was het een bijzonder moeilijke beslissing om het pad waarop ik onderweg was te verlaten na een huwelijk van 16 jaar en een andere weg in te slaan. Ik kan me herinneren dat ik als tiener en jongvolwassene neerkeek op vrouwen die het "niet allemaal onder controle konden houden" - zij moesten slim en mooi zijn, succesvol en tegelijkertijd toegewijd, geduldig en vrolijke moeders en echtgenotes die hun families alles geven wat ze nodig hebben. Goed. Tegenwoordig ben ik meestal alleen opgewekt, en misschien ook wel een steunpilaar zonder (voor)oordelen. Ik ben geen "supervrouw", Halleluja. Je moet ook jezelf kunnen zijn en fouten kunnen maken, jezelf soms voor gek zetten, depressief zijn, vallen en weer opstaan en het opnieuw proberen.
Paulus was 33 toen zijn moeder overleed. Ze was al een tijd lang ziek en kon niet meer praten als gevolg van een pijnlijk gezwel in haar kaak. Paulus is bij haar thuis gebleven om voor haar te zorgen. De oncologen zeiden dat er geen kans was op herstel. Toen de pijn ondraaglijk werd heeft zijn moeder om euthanasie gevraagd. De artsen en haar familie stemden daarmee in. Een aantal maanden later kreeg Willy, de liefde van Paulus' leven, ook kanker, voor de tweede keer. Paulus en zij hebben samen actief naar alternatieve therapieën gezocht en deze in praktijk gebracht. Een jaar lang hielden zij zich aan een strikt macrobiotisch dieet en deden samen aan yoga. Paulus deed timmerwerkzaamheden in ruil voor privé Shiatsu lessen van de eigenaar van de Internationale Shiatsu School, zodat hij Willy thuis behandelingen kon geven. Uiteindelijk deed hij al het mogelijke om haar te verzorgen, van koken tot haar baden tot de was. Maar de kanker genas niet voor de tweede keer, en Willy stierf in de armen van Paulus in 2003.
Paulus en ik hebben elkaar slechts een maand na de dood van Willy ontmoet, een paar dagen nadat ik na een verdrietig afscheid te hebben genomen van mijn kinderen was teruggevlogen naar mijn appartement in België. We beseften dat het geen goed moment was om een relatie te beginnen en besloten dat het bij vriendschap zou blijven. De band die we hadden was echter heel sterk en in ons hart waren we allebei toe aan meer. Eén ding dat we allebei zeker hebben geleerd van de pijn in ons verleden was dat je open moet blijven staan voor de liefde. Laat de angst je hart niet afsluiten en je ervan weerhouden om uitdrukking te geven aan de liefde die je in je hebt en deze ook te voelen. Als je een "veilig" leven leidt waarin de angst je ervan weerhoudt om risico's te nemen kun je uiteindelijk in een diepe depressie terechtkomen, of een geliefde verliezen voordat je het risico hebt genomen om deze persoon te vertellen hoe belangrijk hij of zij voor je is. Aan het einde van de zomercursus Shiatsu hebben Paulus en ik samen besloten: "Carpe Diem": Grijp de dag.
Wij herhalen deze beslissing samen elke dag en delen deze gedachte (zoveel we kunnen) met iedereen die we ontmoeten. Het leven is te kort om het niet ten volste te leven.
Paulus en ik hebben een droom voor de toekomst. We zouden een gezondheidscentrum in herinnering aan Willy willen opstarten -- iets vergelijkbaars met het hospice centrum waar zij haar laatste maand verbleef. Het hoeft niet groot te zijn -- misschien kunnen we zelfs een kangoeroe-woning creëren waar we nu een gastenkamer hebben, voor één of twee mensen op leeftijd die niet naar een gewone rusthuis willen gaan. In ieder geval zou ons "centrum" een rustige, verzorgende plek zijn voor zieke of oudere mensen, én ook voor hun geliefde partners, kinderen en/of andere verzorgers. Iedereen zou goed eten, massages, en ontspannende behandelingen krijgen. Wij geloven dat het net zo belangrijk is om zorggevers te ondersteunen als mensen die echt medische zorg nodig hebben.
